Wij zijn Zwolle

Home
Wij zijn Zwolle

Waar of bij wie kom jíj thuis? Dit vroegen we aan elf Zwollenaren. De een komt thuis in zijn huis, de ander in contact met mensen of juist midden in de natuur. Wie je ook bent en waar je ook vandaan komt… thuis is de plek waar je jezelf kunt zijn. En altijd terug kunt komen.

Al die verhalen zijn gebundeld in een boek en dit boek vind je in alle locaties van Stadkamer. Daarnaast delen we elke week een nieuw verhaal hier op deze pagina. Mocht je geïnspireerd raken door deze mooie verhalen, kom dan naar Stadkamer en schrijf achter in het boek je eigen verhaal!

Tekst: Annechien Willering

Suze Cramer (50)

‘Thuiskomen is voor mij geïnspireerd worden’

“Verwonderingsmomenten vatten in woorden, dát is thuiskomen. Schrijven is een proces wat ontstaat als ik rust en ruimte ervaar. Daarom begin ik iedere dag met yoga en meditatie. Voor mij is dit een fijne noodzaak. Daarnaast ben ik zang- en theatercoach. Doordat ik een creatieve geest heb, ervaar ik snel onrust. Het ochtendritueel zet me stil bij mezelf. Als ik niet vooruit te branden ben, geeft het me energie. Ben ik onrustig, dan geeft het rust. Het creëert ruimte zodat het leven kan plaatsvinden en ik meer opensta voor het mooie wat zich aandient.

Onlangs was er zo’n moment vol verwondering. Op het terras kwam ik in gesprek met een vreemdeling, een Française. Vanaf het eerste moment was er verbinding, er werd gegeven en ontvangen – het begin van wat uitmondde tot een warme vriendschap. Ik werd volledig in beslag genomen door het moment, zelfs de kleinste details herinner ik me nog: hoe ze praatte, de kleding die ze droeg en haar kleurrijke oorbellen… Na afloop besefte ik dat ik me thuis voelde. Dit zijn van die momenten die ik vastleg met mijn pen. Thuiskomen is voor mij geïnspireerd worden, niet stilstaan maar bewegen: een creatieproces. We leven in een ingewikkelde tijd met veel verdeeldheid en klimaatproblemen. Mijn cirkel van invloed is beperkt, daarom sta ik mezelf toe om op microniveau te kijken – en dit te zien als geluk. Thuiskomen kan voor mij dus ook een lichtinval zijn of de glans in de ogen van de ander. Het valt in ieder geval niet te regisseren.”

Foto: Tharin Doornbos

Bas Smit (45)

‘Thuis zijn is waar ik wil zijn en mág zijn’

“Zodra ik de Peperbus zie, ben ik thuis. Ik associeer de Onze Lieve Vrouwetoren met Zwolle – mijn stad. Al mijn hele leven houd ik van Zwolle, ik ben hier geboren en getogen. Nee, ik ga hier echt niet meer weg. Alleen het idee al… Er wonen hier familieleden en vrienden en al mijn herinneringen liggen hier. Zwolle is een stad met een dorps karakter en in de binnenstad is het altijd gezellig. Het bruist en leeft. Vaak verwonder ik me over de oude monumentale panden. Heb je weleens gezien hoe prachtig die zijn? Ja, ik voel me hier op mijn gemak. ‘Je thuis voelen’ is een breed begrip. Ik voel me ook thuis op de bank met mijn vriendin en met de kat op schoot of als ik een biertje drink met vrienden. Thuis zijn is voor mij een plek of herinnering waar ik wil zijn en mág zijn.

Ieder mens heeft een thuis nodig, een plek om terug te komen. Waar of bij wie je je thuis voelt, kan veranderen. Door de verschillende levensfases kun je van perspectief veranderen. De afgelopen jaren heb ik heel wat laagjes van mezelf afgepeld; ik ben nu meer gericht op de binnenkant dan op de buitenkant. Ik ben me thuis gaan voelen bij mezelf. Laatst kreeg ik een appje van een vriend: ‘Geluk is blijven verlangen naar datgene wat je al hebt’. Mooi toch? Wij kunnen gericht zijn op: meer, sneller of groter. Maar kijk eens naar wat er al is, dát is geluk.”

Luuk (13)

‘In mijn slaapkamer kom ik tot rust’

“Ik voel me thuis in mijn slaapkamer. Er staat een bureau, een bed, een gamestoel en een gamecomputer, meer heb ik niet nodig. Het is lekker rustig in mijn kamer, ik kan hier bijkomen van school en ik voel me er veilig. Als ik na schooltijd naar huis fiets, zie ik er al naar uit om hier te gamen. Meestal doe ik dat met vrienden, samen Fortnite of Rocket League doen is leuk! Het enige wat dan telt is winnen. Verder denk ik nergens aan – zelfs niet aan school, huiswerk of andere dingen die moeten. En als het spannend is of als ik ga verliezen, dan kan ik veel lawaai maken. Mijn ouders zijn vast blij dat de computer niet in de woonkamer staat.

Verder kom ik graag bij Kelvin, een vriend van me. Hij woont tegenover me en we kennen elkaar al lang. Waarom ik me bij hem zo thuis voel? Vooral omdat hij aardig is en we houden van dezelfde dingen, zoals voetbal. Dat doen we vaak op het pleintje vlakbij ons huis. Dan kan ik even al mijn energie eruit knallen. In mijn voetbalteam voel ik me trouwens ook op mijn gemak. We moedigen elkaar aan en zijn er voor elkaar. Heeft iemand het moeilijk? Dan helpen anderen. Ook dat hoort voor mij bij ‘je thuis voelen’.”

Zakariya Abu Hmeide (28)

‘Als je thuis ontbreekt, dan besta je niet’

“Vijfentwintig jaar lang woonde ik in Aleppo, Syrië. Ik had een mooi leven met veel kennissen en vrienden. Mijn toekomst lag hier. De oorlog bracht daar verandering in. Ik vluchtte en kwam terecht in Nederland. In het begin was het zwaar, want ik was thuisloos. Stel je voor dat je in een huis woont waar niemand met elkaar omgaat, zo voelde het voor mij. Voor veel nieuwkomers is dit een grote uitdaging. Als je thuis ontbreekt, dan besta je niet: er is niets om te doen, er is geen toekomstperspectief en een heldere visie ontbreekt. Lichamelijk was ik in Nederland, maar mijn gedachten en dromen waren in Syrië.

Nu, drie jaar later, is er veel veranderd. Ik spreek de Nederlandse taal, begrijp de cultuur steeds beter en heb nieuwe mensen leren kennen. ‘Je thuis voelen’ is een breed begrip voor mij. Ik voel me thuis als mensen geïnteresseerd zijn in wie ik ben en wat ik heb meegemaakt. Ik voel me thuis op Windesheim waar ik studeer. Ik voel me thuis als ik na een drukke dag weer in mijn huis kom. En ik voel me thuis als het buiten regent, omdat dit me doet denken aan mijn geboorteland. Zwolle en Aleppo zijn twee totaal verschillende werelden. Aleppo is mijn thuis, hier liggen mijn roots, hier is mijn persoonlijkheid gecreëerd – het is onderdeel van wie ik ben. En in Zwolle ben ik me thuis gaan voelen. Ik geniet hier van de mensen om me heen, de rijke historie van de Hanzesteden, de drukte in de binnenstad en de mooie natuur bij Uitspanning Het Engelse Werk. In Zwolle kan ik weer doen waar ik van houd en waar ik goed in ben.”

Anita (60)

‘Als ik de Sassenpoort zie, weet ik dat ik thuis ben’

“Als ik de Sassenpoort zie, weet ik dat ik thuis ben – ook al woon ik er al veertig jaar niet meer. Mijn moeder woonde van haar 17e tot haar 80e in de Walstraat, vanaf haar huis kon je de Sassenpoort zien. Als kind groeide ik hier op. Ik weet nog dat er regelmatig gesluierde nonnen onder de stadspoort door liepen, op weg naar het zusterhuis. Dat is toch nostalgie? Ik ben altijd trots geweest op het bouwwerk, zo stuurde ik een penvriendin op de Bahama’s foto’s toe van de poort. Zo van: hier woon ik gewoon vlakbij! De Sassenpoort maakt onderdeel uit van mijn leven. Toen ik uit huis ging, kwam ik nog vaak bij mijn moeder. Dit jaar hoopt ze 89 jaar oud te worden. Ik heb wel een traantje gelaten toen ze moest verhuizen vanwege haar gezondheid. Nu moest ik mijn thuis loslaten, dat vond ik heel moeilijk. ‘Je mist de dingen niet eerder dan dat je ze kwijt bent’, zeggen mensen weleens. En dat klopt. Als je het kwijtraakt, komt het besef – en dat doet pijn. Regelmatig neem ik mijn moeder mee in de auto en rijden we langs de woning en de Sassenpoort.

Nog altijd vind ik een stukje herkenning bij de Sassenpoort, het geeft me een vertrouwd gevoel. Daarnaast is het een prachtig gebouw. Het ademt historie, dit fascineert mij. Wat heeft zich hier afgespeeld? Wie het heeft gebouwd en met welke reden? Ooit was het onderdeel van de stadsverdedigingswerken in Zwolle. En nu is het een beschermd monument. Nog steeds kijk ik er graag naar, daarom heb ik een 3D-bouwpakket van de Sassenpoort op de kast staan. Zo is het toch nog vlakbij.”

Bep (65)

‘In de natuur vind ik een stukje thuis’

“Vroeger woonde ik op het platteland in Vollenhove, vlakbij Sint Jansklooster. Als kind speelde ik altijd buiten; ik bouwde hutten, schaatste op de plas en vermaakte me uren in het bos. Dit zit nog steeds in me, ik geniet van het buiten zijn. Iedere dag fiets ik 25 kilometer door het buitengebied van Zwolle. De natuur rondom de IJssel is prachtig. Hier vind ik een stukje thuis. Zo kan ik echt genieten van een bijzonder vogeltje, een groepje reeën in een weiland of de wisseling van de seizoenen. Dit is mijn wereld, denk ik dan. De uitgestrekte landerijen doen me denken aan vroeger, net zoals de geur van stoofpeertjes me terug doet denken aan mijn moeder.

Laatst las ik een boek over iemand die op de fiets naar Australië reist. ‘Ik fietste omgekeerd naar huis’, schreef de auteur. Ze liet haar woonplaats achter zich en ontdekte in Australië een nieuw thuis. Dit intrigeert me en ik herken het ook: me thuis voelen is niet beperkt tot de plek waar ik woon. Ik kom ook thuis in de natuur, bij mijn gezin en vriendinnen, in de Zwolse binnenstad of als ik een boek lees. Er zijn ook mensen die nergens thuiskomen. Elke woensdagavond heb ik contact met vluchtelingen die alles moesten achterlaten – soms zelfs hun eigen kinderen. Ze spreken de taal niet, hebben geen werk en zijn gescheiden van geliefden… Dit maakt me extra dankbaar voor alles wat ik heb.”

Evelyn Evertsen (44)

‘Aan het einde van de dag verlang ik altijd weer naar huis’

“Ik voel me vooral thuis in huis. Mijn man, dochter en ik zijn erg op onszelf; we zijn graag met z’n drieën. Zo maak ik op de vrijdag-, zaterdag- en zondagavond geen andere afspraken, want dit is ons gezinsmoment. Met je gezin op de bank een film kijken lijkt misschien klein, maar voor mij is dat geluk. Aan het einde van mijn leven kijk ik op deze momenten terug. Als we een paar dagen op vakantie zijn, verlang ik al snel weer naar mijn huis. Ik ben net als een kat gehecht aan mijn eigen plek. Hoe dat komt? Thuis is er onvoorwaardelijke liefde, verbondenheid en grenzeloos vertrouwen. Je ergens thuis voelen betekent dat je niet alert hoeft te zijn op je gedrag en je niet anders hoeft voor te doen. Wat een geluksvogel ben ik eigenlijk!

Ik voel me ook thuis tussen de boeken. Op mijn vierde leerde ik mezelf lezen, sindsdien doe ik niet anders. Lezen is het tegenovergestelde van thuis zijn, je bent in een andere wereld. De boekwinkel waar ik werk zie ik als een verlengstuk van mijn huis. Na de vakantie denk ik altijd: yes, ik mag weer! De sfeer is goed, ik houd van mijn collega’s en voel me er veilig. Ik wil dat klanten zich ook veilig voelen, gastvrijheid is daarom belangrijk voor mij. Je ergens thuis voelen is een basisvoorwaarde voor een gelukkig leven. Wie nergens bij hoort, mist een veilige basis. Aan het einde van de dag verlang ik altijd weer naar huis.”

Henk Bosma (80)

‘Thuiskomen is openstaan voor de ander’

“In de eerste plaats voel ik me thuis in mijn huis, maar ook bij mijn vrouw, mijn kinderen, familie, vrienden, in de Oosterkerk en in de bibliotheek waar ik veelvuldig kom. Je thuis voelen heeft voor mij te maken met verbinding, écht contact - dat is essentieel in ons bestaan. Het hoeft niet groots te zijn. Een kort praatje op straat of een groet kan al van betekenis zijn, op zo’n moment herken je namelijk iets in elkaar. Het laat je thuis voelen. Een paar dagen geleden zat ik op een terras. Met flinke vaart kwam er een auto aan scheuren. ‘Hij denkt dat hij Max Verstappen is’, grapt een jongere achter me. Ik draai me om en zeg: ‘Dat is pas morgen’. Regelmatig heb ik hierdoor mooie gesprekken met mensen. Over en weer is er dan sprake van bevestiging. De vraag is: zie je de ander en sta je open voor contact?

Thuiskomen is openstaan voor de ander en bereid zijn om van betekenis te zijn. Ik heb een ruime vriendenschare. Iedere maand komen we bij elkaar, we lezen graag en bespreken de wereldproblematiek. Voor mij zijn dit belangrijke ontmoetingen, want ik zie mezelf in de ander en het bevestigt dat ik meetel voor die ander. We staan voor elkaar klaar en voelen ons thuis bij elkaar. Wanneer een goede vriend een dierbare verliest, heb ik daar geen woorden voor. Er zijn is genoeg. Weet je hoe waardevol dit is? Sommige mensen zonderen zich af van anderen, ze zijn op zichzelf gericht of druk met druk zijn. Waar vind je dan die ontmoeting en verbinding? Waar kom je dan thuis? Uiteindelijk verlang je toch naar een plek waar je mag zijn wie je bent.”

Petra Bossink (67)

‘Het voelt als familie, ik kom er thuis’

“Minimaal drie keer per week ga ik naar Dierenweide Dieze Oost - stichting De Knuffelkonijntjes. De eerste keer dat ik er kwam, is alweer een paar jaar geleden. In het begin was het er een zootje, tot er nieuwe beheerders kwamen. De huisjes van de dieren werden opgeknapt, er kwam een grasveld en er werden bloemperken aangelegd. Echt een wereld van verschil. Uit nieuwsgierigheid fietste ik er een keer langs. Ik maakte kennis met de beheerders die vertelden over het doel van de stichting. Dit raakte me. Met konijntjes gaan ze langs zieke kinderen, ouderen met dementie en mensen die eenzaam zijn. Hiermee toveren ze een lach op veel gezichten. Prachtig toch? De beheerders hebben een groot hart, het zijn schatten van mensen. Vanaf deze eerste kennismaking voelde ik me bij hen thuis. Ik werd niet ontvangen als een vreemde, maar werd opgenomen – ik hoorde er direct bij. Ik ben niet meer weggegaan.

De Dierenweide is voor mij een oase van rust, een heerlijke plek om te zijn. Ik drink er een kopje cappuccino en maak een praatje met de beheerders en vrijwilligers. We delen lief en leed. Er is geen oordeel, maar wel een luisterend oor. Vanwege mijn gezondheid zit ik aan het zuurstof, maar als het kan, ga ik naar de Dierenweide. Dit is voor mij het uitje van de dag. Thuis zit ik ook maar alleen, liever ben ik onder de mensen. Deze plek en de mensen die daar zijn… ik kan er niet zonder. Het voelt als familie, ik kom er thuis.”

Waar of bij wie kom jij thuis?

In alle vestigingen van Stadkamer ligt een exemplaar van het boek met deze verhalen. Hebben de verhalen je geïnspireerd? Kom naar Stadkamer en schrijf je eigen verhaal achter in het boek!